با اعلام رسمی پیروزی عبدالفتاح السیسی به عنوان رئیس جمهور مصر، وی در گفتگویی تلویزیونی با مردم مصر به ایراد نکاتی پرداختند که در این میان اشاره به دو نکته از سخنان وی در تأیید یکی بودن هویت سیاسی- اقتصادی السیسی و حسنی مبارک کافی است. وی در این گفتگو با اشاره به این که آینده مصر هم‌چون صفحه سفیدی در برابر مصریان قرار گرفته است که خود مصریان باید آن را نقاشی کنند، اشاره به نقش محوری مردم داشته است. از سویی دیگر وی در جای دیگری از سخنانش این‌گونه توجه مردم مصر را به سرنوشت کشورشان جلب کرده است که جوان مصری هر روز صبح باید به این فکر باشد که چگونه می‌تواند باعث پیشرفت کشورش شود و حتی قبل از ازدواج باید به فکر آبادانی کشورش باشد.
دست‌یابی به استقلال یک کشور در سایه عزم و انسجام ملی و بر پایه توانایی‌ها و داشته‌های یک کشور امری است بسیار پسندیده. اصولا دوام و اعتبار جهانی یک کشور به استقلال و خودکفایی آن کشور وابسته است. اما مشکل اصلی از جایی آغاز خواهد شد که شعار و عمل مسئولان با یکدیگر تطابق نداشته باشد. از سویی در نظر گرفتن آینده کشور بدون پیشینه تاریخی آن و تمام آن‌چه که بر یک ملت رفته است، گذشته از این که جفا بر ملت است نشان از در نظر نگرفتن شرایط اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی است. زمانی می‌توان آینده یک ملت را تعبیر به صفحه‌ای سفید نمود که شرایط حاضر را کاملا درک نموده باشیم و از سویی تاریخ رفته بر آن قوم را نیز درک کرده باشیم.
سخنان السیسی به آن دلیل که اشاره‌ای به بازداشت‌های سیاسی، سرکوب‌های سیاسی و سرپوش گذاشتن بر حضور کم‌رنگ مردم در انتخابات، تحریم انتخابات از سوی بعضی از جریانات سیاسی و… نداشته است، نشان از این دارد که وی نگاهی واقعی را به صحنه سیاسی مصر، در پیش نگرفته است و یا در بهترین حالت، انسجام ملی مصر را تنها در پرتو چند حزب محدود و ملاک‌های معدود خویش در نظر گرفته است. در دیگر سو، به عنوان مثال چگونه ممکن است که با حذف بزرگترین جمعیت مردمی به نام اخوان‌المسلمین به انسجام ملی رسید؟ این گونه نادیده انگاشتن‌ها، در ترسیم آینده مصر، از آن جایی که منطبق با واقعیات کشور نیست موجب خواهد شد که در بهترین حالت شاهد یک ثبات و آرامش موقت در سایه گسترش چتر امنیتی باشیم.
با نگاهی به شعارهای اقتصادی السیسی خواهیم فهمید که شعارها و عمل وی چندان با هم تطابق نداشته است. مبارک و السیسی ملت را سرزنش می‌کنند که تنبل هستند و به اندازه کافی کار نمی‌کنند، تأکید بر این که منابع دولتی جهت افزایش حقوق کارمندان و کارگران کفایت نمی‌کند و این در حالی است که بعضاً کارگران مصری توان گذران زندگی روزمره خویش را حتی با سه شیفت کاری هم ندارند. در حالی که عدم توجه السیسی به وجود فساد مالی در سران حاکمیت و وجود انواع رانت‌های اقتصادی؛ همگی این موارد در کنار عملکرد اقتصادی مصر به ویژه دریافت کمک 20 میلیاردی از سوی عربستان، گویای تناقض رفتار اقتصادی مسئولان مصری است. از سویی وابستگی اقتصادی و از سویی شعار حرکت به خودکفایی با محوریت مردم و کم‌رنگ نمودن نقش حاکمیت به نسبت نقش مردم.
لذا حمایت کامل مبارک و بازماندگان نظام او- و یا به اصطلاح فلول- از ریاست جمهوری السیسی به ویژه در زمان انتخابات، در کنار دو مقوله ذکر شده در بالا، گویای این است که در آینده شاهد ادامه سیاست‌های اقتصادی مبارک توسط السیسی خواهیم بود.
