مقدمه

شگفتی‌سازی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا پایانی ندارد. برای نخستین بار ناظران انتخابات، جسارت پیش‌بینی‌های گذشته را ندارند. شاید تنها نکته‌ای که نیاز به حدس و گمانه‌زنی نداشته باشد، شکست نهاد اصلی حزب جمهوری‌خواه در مدیریت انتخابات و اقناع بدنه اجتماعی برای حمایت از گزینه‌های مورد انتظارش است. جب بوش و مارکو روبیو علی‌رغم پشتیبانی همه‌جانبه مالی و سیاسی رهبران جمهوری‌خواه با عملکرد ضعیف خود از صحنه اصلی رقابت‌های درون‌حزبی کنار رفته‌اند. جان کیسک نیز تاکنون تنها در ایالت خانگی خود بر رقبا غلبه یافته است و هیچ توجیهی برای ادامه حضور او وجود ندارد. ترامپ و کروز، شانس‌های اول جناح جمهوری‌خواهان با وجود پیروزی‌های جنجال‌برانگیز مورد حمایت نهاد اصلی حزب و رهبران آن نیستند و انتخاب آن‌ها قطعاً گزینه مطلوبی برای این حزب نخواهد بود. زیرا علاوه بر «بی‌تجربگی» و «احتمال شکست» این دو در رقابت با نامزد دموکرات‌ها، ترامپ به خاطر مواضع نژادپرستانه و نفرت‌برانگیز خود، وجه حزب را بیش از بیش تخریب خواهد کرد و کروز نیز به دلیل روحیات اخلاقی (غرور و تکبر)، تمرد از رهبران حزب و ادعای رهبری جمهوری‌خواهان، حزب قدیمی لینکلن را چندپاره کرده و وحدت آن را از بین خواهد برد. از همین روی در یک سناریوی احتمالی جمهوری‌خواهان در پی آن خواهند بود با برقراری توازن بین ترامپ و کروز از رسیدن یکی از این دو به حدنصاب ۱۲۳۷ دلیگیت جلوگیری کنند تا بتوانند در کنوانسیون ملی- که قرار است در تیره‌ماه برگزار شود- گزینه سومی را وارد انتخابات کنند. زیرا حزب در قبال نامزدی که در خلال انتخابات به حدنصاب لازم نرسیده باشد، تعهدی ندارد. البته این شیوه غیر دموکراتیک تبعاتی برای این حزب خواهد داشت. تد کروز تهدید کرده «در صورت معرفی گزینه سوم، مردم از تصمیمات حزب سرپیچی خواهند کرد». به‌عبارت‌دیگر، احتمال دارد در واکنش به این اقدام از شرکت در انتخابات اصلی صرف‌نظر کرده و جمهوری‌خواهان را با شکست حتمی مواجه سازند. ترامپ نیز که وابستگی مالی به تشکیلات حزب ندارد می‌گوید اگر حزب قصد کنار زدن او را داشته باشد به‌صورت مستقل در انتخابات نهایی شرکت می‌کند.

بااین‌وجود، یکی از سناریوهای جمهوری‌خواهان استفاده از گزینه سومی به نام «پل رایان» است. این موضوع بارها در رسانه‌های مختلف مطرح و باعث موضع‌گیری نامزدهای انتخاباتی شده است. البته او در مصاحبه با رویترز چنین امکانی را رد کرد.[1] ولی به دلیل آنکه ممکن است در روزهای پایانی با فشار جمهوری‌خواهان به انتخابات بازگشته یا حتی برای دور بعدی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا به عنوان گزینه اصلی نهاد رسمی جزب جمهوری‌خواه مطرح شود، به بررسی مهم‌ترین آراء و افکار او می‌پردازیم.

پل رایان کیست؟

رایان ۴۶ساله از ۱۹۹۹ تاکنون هفت دوره عضو کنگره بوده است. در سال ۲۰۱۱ رئیس کمیته بودجه مجلس نمایندگان شد. سال ۲۰۱۲ از سوی میت رامنی، نامزد جمهوری‌خواهان به عنوان معاون رئیس‌جمهور آمریکا انتخاب شد. ولی با شکست در انتخابات، دوباره به کنگره بازگشت و این بار در سال ۲۰۱۵ جایگزین جان بینر، رئیس مجلس نمایندگان آمریکا شد. اغلب آمریکایی‌ها او را از طریق این برنامه بودجه و انتقادهای او از سیاست‌های اقتصادی باراک اوباما می‌شناسند. مواضع سخت‌گیرانه او در کاهش هزینه‌های دولتی موجب نزدیکی او به جنبش تی پارتی شده است.

سیاست خارجی رایان

پل رایان تجربه کمی در زمینه‌ی امنیت ملی و سیاست خارجی دارد. سابقه او در کمیسیون بودجه نشان می‌دهد وی به تصویب بودجه برای سیاست‌های جنگ‌طلبانه تمایل بیشتری دارد تا سیاست‌های دفاعی. او معتقد است: «وقتی ما بودجه و توان دفاعی خود را کاهش می‌دهیم، ضعیف خواهیم شد و زمانی که ما ضعیف‌تر به نظر برسیم، دشمنان ما تمایل زیادی خواهند داشت تا ما را امتحان کنند. این کار آن‌ها را در حمله به آمریکا جسورتر می‌کند.»[2]

نشریه فارن پالیسی می‌گوید: «پل رایان نگاه بسیار محافظ‌کارانه‌ای دارد. او از طرفدارن سرسخت مداخله نظامی آمریکا در سراسر جهان از جمله عراق، افغانستان، سوریه و حتی روسیه است.»[3] نوع نگاه به قدرت نظامی، او را به رویکرد بوش پسر نزدیک می‌کند. برخی معتقدند او «حقیقتاً محصول دوره بوش پسر است».[4] او حامی جدی سیاست خارجی بوش پسر بوده و در سال ۲۰۰۲ به تصمیم حمله به عراق رأی مثبت داد. وی هم‌چنین در سال ۲۰۰۷ حامی طرح افزایش نیروی‌های نظامی در عراق بود. رایان بر این باور است که ما حتی می‌توانیم با کشورهایی که با آن‌ها روابط خصمانه‌ای داریم مذاکره کنیم ولی این مذاکرات نباید به بهای ناامنی ما و متحدانمان انجام شود.[5] دکترین سیاست خارجی او را می‌توان چیزی بین سیاست «چماق و هویج» کلینتون و «تنبیه‌گری بدون تعامل» کروز تصور کرد. همان رویکردی که بوش پسر در سال آخر ریاست جمهوری خود به آن رسیده بود. روزنه‌های مذاکره بسته نمی‌شود ولی وزنه فشار و سخت‌گیری بیش از چماق‌هایی است که در سیاست «تعامل ستیزه‌جویانه» استفاده می‌شود.

انتقادهای رایان به سیاست خارجی اوباما

رایان در جریان مبارزات انتخاباتی سال ۲۰۱۲ در قالب سخنرانی و مناظره با معاون اوباما انتقاداتی را متوجه دولت اوباما کرد که مهم‌ترین آن‌ها را یادآور می‌شویم:

– آمریکا برای حل مشکلات خاورمیانه باید به‌جای حمایت از تلاش‌های صلح‌آمیز سازمان ملل، فعالیت نظامی و روند تسلیح نیروهای شورشی علیه داعش را افزایش بدهد.[6]

– بررسی تحولات خاورمیانه حاکی از آن است که سیاست خارجی اوباما در منطقه با شکست مواجه شده است. موجودیت و امنیت اسرائیل به عنوان متحد دیرینه واشنگتن به خاطر سیاست‌های دولت اوباما به خطر افتاده است.

– دولت آمریکا در قبال هم‌پیمانانش «متناقض» عمل می‌کند و به دشمنان خود سیگنال نادرست می‌فرستد.

– اوباما از کمبود مشروعیت رنج می‌برد به‌طوری‌که رهبران ایران او را جدی نمی‌گیرند و هر روز در زمینه هسته‌ای پیش‌تر می‌روند.

– دولت اوباما می‌گوید گزینه‌های نظامی روی میز است ولی کسی آن را جدی نمی‌گیرد.

– دولت اوباما نگرانی‌های نتانیاهو را جدی نگرفت. دولت وی مانع از تصویب تحریم‌های شدیدتر علیه ایران شد.

– دولت باید هرجایی که ارزش‌های آمریکا مورد تهاجم قرار می‌گیرد، به‌طور عیان موضع بگیرد. دولت آمریکا «باید در همان زمان که ‘آخوندها’ مردم خودشان را مورد تهاجم قرار داده بودند (فتنه ۸۸)، موضع‌گیری می‌کرد».[7]

رویکرد رایان به مذاکره با ایران

او در سخنرانی خود در آیپک می‌گوید: «همه ما خواهان به ثمر رسیدن مذاکرات هستیم. اما آنچه ما از مذاکرات انتظار داشتیم فراتر از آن چیزی بود که اکنون به دست آورده‌ایم.[8] به همین دلیل من توجیهی برای برداشته شدن تحریم‌ها نمی‌بینم و معتقدم می‌توانستیم دستاوردهای بهتری کسب کنیم. علاوه بر این چارچوب مذاکراتی ما و ایران نتوانست مانع نقض حقوق بشر در داخل و حمایت از تروریسم در منطقه بشود. اوباما نباید نسبت به این دغدغه‌ها بی‌اعتنا باشد.»[9]

پل رایان و برجام

رایان،‌ ایران هسته‌ای را «بزرگ‌ترین تهدید سیاست خارجی ایالات‌متحده آمریکا»[10] می‌داند و معتقد است «برجام بدترین توافق آمریکا با یک کشور از سال ۱۹۳۹ تاکنون است»؛[11] زیرا اولاً مذاکرات راه رسیدن ایران به بمب اتم را کند کرد ولی از بین نبرد؛[12] ثانیاً ما به‌جای آنکه برنامه هسته‌ای ایران را از بین ببریم، به آن مشروعیت بخشیده‌ایم.[13] فکر می‌کنم ایران، در نهایت، کاری خواهد کرد که مردمی که به این قرارداد رأی دادند، از کرده‌ی خود پشیمان شوند. در آینده، مردمی که از این قرارداد حمایت کردند، از حمایت خود متأسف خواهند بود.

او در مصاحبه با نشریه صهیونیستی تایمزِ رژیم صهیونیستی می‌گوید:‌ «من در مجلس نمایندگان با آن (برجام) جنگیدم اما ما به دلیل روشی که رأی‌گیری درباره آن پیش رفت، ‌نتوانستیم توفیق یابیم. اکنون مسئله، اجرای آن است و موضوع ملتزم کردن ایران به قولش است. باید در سیاست‌مان در قبال ایران، موضع سرسختانه‌تری اتخاذ کنیم و ما در این موضوع با دولت (باراک اوباما) اختلاف‌نظر داریم، درباره اینکه برای اطمینان از عدم لغزش از تحریم‌ها چه باید بکنیم و اینکه ما باید در موضوع تحریم‌ها سرسخت‌تر باشیم.»[14]

رایان آزمایش‌های موشکی سپاه را اولین نشانه عدم ‌تغییر رفتار ایران پس از برجام و نقض قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل می‌داند و معتقد است اگر در برابر ایران مماشات کنیم، بازنده خواهیم بود: «واقعیت این است که رفتار ایران از زمان دست‌یابی به توافق هسته‌ای نه‌تنها بهتر نشده بلکه این رفتارها بد و بدتر شده است. درحالی‌که ایران با آزمایش‌های هسته‌ای خود روح توافق هسته‌ای را به چالش می‌کشد، دولت اوباما به تلاش بیش‌ازاندازه‌ای برای کمک به تهران برای بازگشایی درهای اقتصادی خود روی آورده است. رئیس‌جمهور باید این طرح را کنار بگذارد.[15] ما به سهم خودمان در کنگره، تمام تلاش خود را به کار خواهیم برد تا علاوه بر ابقای تحریم‌های ایران، مجازات سنگین‌تری را نیز علیه این کشور اعمال کنیم.»[16]

پل رایان و رژيم صهیونیستی

او اولین رئیس مجلس نمایندگان آمریکا به شمار می‌رود که در این سمت به سرزمین‌های اشغالی سفر کرده است. جالب آنکه «دن سنور» مشاور رایان در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۲، روابط عمیقی با این رژیم و لابی آن در آمریکا دارد. او تحصیلات عالیه خود را در رژیم صهیونیستی گذرانده و خواهرش (وندی سینگر) مسئول دفتر آیپک در اورشلیم بوده است.[17]

رایان معتقد است که «روابط ما با اسرائيل عمیق و محکم و دوجانبه است… ما به اسرائيل، به خاطر امنیت ملی خودمان، نیاز داریم». او از طرفداران سرسخت رژیم صهیونیستی است و در موضوع مختلف سیاست خارجی ادبیات خود را با دستورالعمل تل‌آویو تنظیم می‌کند. نشریه تایمز رژیم صهیونیستی می‌گوید: «تقریباً تمام حرف‌هایی که رایان در مصاحبه با ما به زبان می‌آورد، درباره ایران، درباره مناقشات اسرائيل- فلسطینی، جنگ با تروریسم، و پیوند ایالات‌متحده و اسرائيل، به مذاق نتانیاهو خوش می‌آید.[18]

اعلام حمایت رهبران آمریکا از اسرائیل همیشه خوب است ولی کافی نیست. سخنرانی‌ها، بیانیه‌ها و همه عبارات و لغات، وقتی عملاً اقدامی در پشتبانی از اسرائیل در برنداشته باشد، ارزشی ندارد.[19] من معتقدم آمریکا ایمن‌تر نخواهد بود وقتی‌که ما از اسرائیل روی برگردانیم. آمریکا وقتی ایمن خواهد بود که ما همراه اسرائیل باشیم. من و همکارانم در کنگره هر کاری لازم باشد انجام خواهیم داد تا دوستی بین ما و اسرائیل مستحکم شود. یک دوستی پایدار و بدون منت.»[20]

مصطفی محمدی / کارشناس مسائل سیاسی