با اعلام کاندیداتوری برخی چهره های شاخص در انتخابات ریاست جمهوری و تصمیم طیف های مختلف سیاسی از جمله جریان انحراف و فتنه مبنی بر حضور در انتخابات با یک کاندیدای حداکثری، به نظر می رسد در روزهای منتهی به انتخابات آرایش جدیدی را در صف جریانات مختلف سیاسی شاهد خواهیم بود.
در ابتدا باید گفت امکان رد صلاحیت کاندیدای مورد نظر جریان فتنه یعنی سید محمد خاتمی به قدری محتمل بود که اصلاح طلبان ترجیح دادند بجای حضور وی با تابلوی هاشمی وارد این عرصه شوند. از طرفی حضور هاشمی برای اصلاح طلبان چند فایده می تواند به همراه داشته باشد، اول اینکه هاشمی تابلوی رسمی اصلاح طلبی ندارد و شکست او شکست هاشمی است نه اصلاح طلبان، در صورتی که با حضور خاتمی و رد صلاحیت و یا شکست وی طومار اصلاح طلبی در هم پیچیده می شد. از سوی دیگر اصلاح طلبان با پیروزی هاشمی فرصت حضور در عرصه سیاسی کشور را می یابند که این خود به احیای این جریان در چهار سال پیش رو خواهد انجامید.
اما در این بین حضور افرادی مانند روحانی، عارف و… از سوی جریان اصلاحات در انتخابات در قالب هم افزایی با هاشمی تحلیل می شود چراکه با توجه به عدم توانایی هاشمی به تبلیغات گسترده و شهر به شهر افرادی از این دست می توانند به نوعی نقشی نیابتی در تبلیغات خود برای هاشمی بازی کنند و در نهایت در روزهای منتهی به انتخابات به نفع وی انصراف دهند. در نهایت اجماع دیر یا زود اصلاح طلبان و حتی برخی از اصولگریان بر گزینه هاشمی قابل تصور است، که این مطلب نیز در القای اینکه تمام طیف ها و سلیقه های سیاسی مختلف هاشمی را بعنوان ناجی کشور می دانند، موثر خواهد بود.
از طرف دیگر حضور جریان انحراف نیز با کاندیدای حداکثری خود یعنی مشایی و رد صلاحیت وی با اعتراضات مقطعی این جریان همراه خواهد بود چراکه حضور هاشمی بر مسند ریاست جمهوری ایران برای این جریان ضرری را به همراه نداشته و این جریان نیز در یک فرصت چهار ساله فرصت بازیابی و احیای خود را خواهد داشت. اعتراضات مقطعی جریان انحراف نیز از آن جهت قابل ارزیابی است که هر گونه اغتشاش در آستانه انتخابات نیاز به پشتوانه و سرمایه اجتماعی لازم برای این گونه تحرکات دارد که جریان انحراف از این سرمایه بی بهره می باشد. اما این اعتراضات می تواند از سویی مشروعیت نظام را زیر سوال ببرد و از سوی دیگر با امتیاز گیری از نظام احتمال برخورد قضایی با برخی افراد مسئله دار جریان انحرافی را کاهش دهد.
در این میان به طور قطع اصولگریان برای پیروزی در انتخابات نیازمند ائتلاف بهتری می باشند که نهایتا” با دو کاندیدا وارد عرصه رقابت شوند که در غیر این صورت امکان شکستن آرای اصولگریان وجود دارد.
