آیا پیروزی دموکرات‌ها به کاهش فشار بر ایران می‌انجامد؟

جان کری وزیر خارجه دولت اوباما طی یادداشتی مورخ 19 دی 1398 در نیویورک‌تایمز تحت عنوان دیپلماسی کار می‌کرد تا وقتی ترامپ آن را رها کرد ؛ به نقد سیاست خارجی دولت آمریکا در قبال ایران پرداخت.

آیا پیروزی دموکرات‌ها به کاهش فشار بر ایران می‌انجامد؟

📝#تحلیل_کوتاه
📝📝#تحلیلگر #اندیشکده_راهبردی_تبیین

🔶 جان کری وزیر خارجه دولت اوباما طی یادداشتی مورخ 19 دی 1398 در نیویورک‌تایمز تحت عنوان دیپلماسی کار می‌کرد تا وقتی ترامپ آن را رها کرد ؛ به نقد سیاست خارجی دولت آمریکا در قبال ایران پرداخت. وی با اشاره به این‌که تشدید تنش‌ها از جمله ترور سپهبد سلیمانی ایران را از پایبندی به برجام دور کرده، با انتقاد از کمپین «فشار حداکثری» بیان می‌دارد:«خروج آمریکا از برجام ما را در میان متحدان‌مان منزوی و گزینه‌های ما در منطقه را محدود کرد».

🔶 کری سردار سلیمانی را دشمن آمریکا عنوان می‌کند که همکاری ارتش ایالات متحده با او در نبرد با داعش، یک استثنا بود. ولی شهادت ایشان را سبب تضعیف نداهای مذاکره‌جویانه در ایران و تقویت جریانی قلمداد می‌کند که از آن تحت عنوان تندروها نام می‌برد.

🔶 به نظر کری، برجام فرصتی برای افزایش فشار به ایران در دیگر موضوعات بود. او اقرار می‌کند آمریکا قصد داشت به همراه متحدانش در عین پایبندی به برجام، تحریم‌های چندجانبه عمیقی علیه ایران به اتهام‌های تهدید رژیم صهیونیستی، تجهیز حزب‌الله، فعالیت در سوریه، دخالت در یمن، برنامه موشک‌های بالستیک و نقض حقوق بشر اِعمال کنند.

🔶نکته کلیدی یادداشت کری این جمله است:«دیپلماسی به موفقیتی دست یافت که تحریم‌ها به تنهایی به آن نرسید». نقد او به سیاست خارجی ترامپ، کنار نهادن سیاست «چماق و هویج» است. یک‌جانبه‌گرایی و فقدان ارائه بسته جایگزین، دو مؤلفه مهمی است که تمایز فشارهای ترامپ با اوباما را نشان می‌دهد.

🔶 تجربه سیاست خارجی اوباما در ایجاد اجماع و تحریم همه‌جانبه علیه پرونده هسته‌ای ایران حتی با همراهی روسیه و چین، گویای آن است که استقرار دموکرات‌ها در کاخ سفید نه‌تنها به تعدیل فشارها منجر نمی‌شود؛ بلکه آن را تعمیق و گسترش خواهد داد. ولی تمرکز بر «فشار حداکثری» یک‌جانبه، بدون ارائه آلترناتیوهای جذاب متناظر با سوژه اختلافی، صرفاً به مقاومت ایران و کاهش تمایل به گفت‌وگو در ساخت قدرت و افکار عمومی خواهد انجامید.

🔶 وجود نواقص ساختاری در اقتصاد رانتیر ایران به ویژه وابستگی بودجه به نفت و فقدان پیوست اقتصادی متناظر با نفوذ منطقه‌ای، از جمله تهدیداتی است که می‌تواند در آینده هم‌چنان طمع دموکرات‌های آمریکا برای تداوم سیاست فشار تؤام با دیپلماسی را افزایش دهد. پس تا زمانی که برخی برنامه‌های اصلاحی داخلی به انجام نرسد، امید به کاهش فشارها ناشی از استقرار دموکرات‌ها، واهی خواهد بود.

☘️ کانال مرجع در حوزه سیاست خارجی 🌿 اندیشکده راهبردی تبیین🌿

T.me/joinchat/AAAAADvAH-enX3cx_SOOlw

ارسال دیدگاه