روزنامه القدس العربی نوشت، روسیه استراتژی جدیدی را در پیش گرفته است که در تقویت توانایی‌های نظامی متحدان خود به ویژه قدرت‌هایی که دارای منابع انرژی مانند گاز و نفت هستند، منعکس می‌شود. مسکو موفق شده ونزوئلا را با وجود محاصره به یک قدرت نظامی واقعی در آمریکای لاتین تبدیل کند و این کشور مهمترین نیروی هوایی را در منطقه داراست. روسیه همین استراتژی را طی سال‌های اخیر در الجزایر هم اعمال کرده است.
مجله الکترونیکی آمریکایی متخصص در صنعت نظامی و جنگ‌ها موسوم به “واچ میلتری” طی روزهای گذشته پرونده‌ای را به سطح نیروهای هوایی ارتش در آمریکای لاتین اختصاص داد و با یک بررسی مقایسه‌ای اعلام کرد، نیروی هوایی ونزوئلا در آمریکای لاتین در مرتبه نخست و آمریکا در مرتبه دوم قرار دارد.
این پرونده فاش می‌کند که چگونه ونزوئلا ده‌ها جنگنده روسی پیشرفته از نوع “سوخو۳۰” و دو اسکادران اف- ۱۶ آمریکا را در اختیار گرفته و سپس وابستگی خود را به جنگنده‌های آمریکا کم می‌کند و روسیه روی به روز رسانی تاسیسات نظامی ونزوئلا شرط بسته است.
واچ میلتری اعلام کرد، در طبقه بندی جدید نیروی هوایی در آمریکای لاتین پس از ونزوئلا و با یک فاصله قابل توجهی شیلی با در اختیار داشتن یک جنگنده آمریکایی اف-۱۶، سپس پرو با در اختیار داشتن میگ-۲۹ روسیه و پس از آن کوبا قرار دارد و برزیل با وجودی که بزرگترین کشور در آمریکای لاتین است در مرتبه پنجم است.
ونزوئلا موفق شد زرادخانه ضد هوایی و موشکی متشکل از دو سیستم “بوک- ام۲” سپس اس-۳۰۰ با برد ۲۵۰ کیلومتر در اختیار داشته باشد و اکنون نیز تمایل دارد سامانه پیشرفته اس-۴۰۰ روسیه را به دست آورد و اگر به این سامانه دست پیدا کند جهش بسیار مهمی خواهد داشت و کار را حتی برای نیروی هوایی آمریکا مگر در حالت وقوع یک جنگ کامل و ویرانگر سخت خواهد کرد.
از دو سال پیش صداهایی به رهبری جان بولتون، مشاور وقت امنیت ملی آمریکا در واشنگتن بلند شد و آنها خواستار اقدام قاطع نظامی برای پایان دادن به دولت چپ‌گرا به ریاست جمهوری نیکلاس مادورو در ونزوئلا شدند اما کارشناسان نظامی آمریکا چنین اقدامی را دشوار دانسته و نسبت به خطر اقدام نظامی و عدم امکان حمله رعد آسا همانطور که در پاناما یا گرانادا رخ داد، هشدار دادند و اعلام کردند، جنگ ونزوئلا شدید خواهد بود و این کشور از حمایت قوی روسیه و چین برخوردار است.
روسیه به دو دلیل از ونزوئلا یک قدرت نظامی واقعی ساخته است؛ نخست اینکه ونزوئلا نسبت به همسایگان خود مانند کلمبیا و برزیل برتری داشته باشد تا آن دو در هیچ جنگ نظامی علیه ونزوئلا وارد نشوند چرا که از دو سال پیش این زمزمه وجود داشت که پس از اعلام خوآن گوآیدو به عنوان رئیس جمهوری موقت ونزوئلا از سوی واشنگتن، جنگ علیه ونزوئلا از خاک برزیل و کلمبیا شروع شده است.
هدف دوم تقویت رژیم حاکم در ونزوئلا است تا منابع طبیعی کشور به خصوص نفت در دست قدرت متحد با روسیه و چین باقی بماند و در مدار ایالات متحده نچرخد به ویژه که ونزوئلا بزرگترین ذخیره نفتی جهان را دارد.
این استراتژی روسیه تازگی ندارد بلکه سابقه آن به جنگ سرد با اتحادیه شوروی برمی‌گردد اما این بار به سیاست نفت و گاز مرتبط است و آن را پس از وقوع بهار عربی با الجزایر اجرایی کرد. مسکو فکر می‌کرد الجزایر پس از سقوط نظام معمر قذافی، دیکتاتور لیبی به خصوص پس از تقویت توانایی‌های نظامی آمریکا احتمالا الجزایر دومین قدرت در مغرب عربی باشد و به همین دلیل پیش دستی کرد و پس از سقوط قذافی سلاح‌های پیشرفته‌ای برای الجزایر فراهم کرد و سامانه دفاع هوایی اس-۴۰۰ برای ممانعت از نزدیک شدن جنگنده‌ها به حریم هوایی الجزایر و موشک‌های نقطه زن اسکندر را در اختیار این کشور گذاشت و این ظرفیت را برای زیردریایی‌های الجزایر فراهم آورد که هر هدف جنگی را از کف دریا مورد هدف قرار دهند؛ قدرتی که کمتر کشوری آن را داراست.
ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه ۲۶ اکتبر ۲۰۱۴ از دکترین نظامی جدیدی پرده برداشت که از ویژگی‌های آن دفاع از کشورهای متحد مسکو و تجهیز آنها به سلاح‌های پیشرفته بود. این اقدامات در مورد الجزایر و ونزوئلا به خاطر تسهیلات نظامی که مسکو به دست می‌آورد و نیز هماهنگی درخصوص پرونده انرژی نفت و گاز جهت کنترل قیمت‌ها در بازار جهانی و ندادن آزادی کامل به کشورهایی مثل آمریکا و عربستان برای بازی با قیمت نفت مضاعف می‌شود.
- این مطلب، صرفاً جهت اطلاعِ مخاطبان، نخبگان، اساتید، دانشجویان، تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران بازنشر یافته و الزاماً منعکس‌کننده‌ی مواضع و دیدگاه‌های اندیشکده راهبردی تبیین نیست.
منبع: خبرگزاری ایسنا
