روزنامه آمریکایی «لس آنجلس تایمز» در تحلیلی به قلم «گرگوری اف.تروِرتون» رئیس «شورای اطلاعات ملی آمریکا» بین سالهای ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۷ که اکنون استاد روابط بین‌الملل در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی است، با اشاره به شکست سیاست فشار حداکثری آمریکا علیه ایران، نوشت: سیاست خارجی آمریکا که بر پایه رضایتمندی از تحریم قرار دارد، مدام در حال تکرار یک الگو است و تحریم‌هایی را علیه کشوری که از نظر ما فاسد است اعمال کرده و مردم آن کشور را فقیر می‌کند. بعد انتظار داریم همان مردم رژیم خود را سرنگون کنند و از ما به دلیل اقداماتمان تشکر کنند و وقتی این اتفاق نمی‌افتد متعجب می‌شویم!
وی در ادامه با بیان این که به دلیل سمتی که داشته بارها از نزدیک شاهد چنین رفتاری از سوی آمریکا بوده، افزود ایران در این صف ملالت‌بار جدیدترین مورد است. تحریم‌های فشار حداکثری نه تنها باعث تغییر رژیم نشده، بلکه محدودیت قابل ملاحظه‌ای هم بر برنامه موشکی و حضور منطقه‌ای ایران ایجاد نکرده است.
او در ادامه کوبا را به عنوان نمونه دیگری از شکست سیاست تحریم آمریکا در چند دهه دانسته و نوشته چند بار در دوران شغلی خود، کوبایی‌های تبعیدی ساکن در میامی آمریکا وی را کنار کشیده و گفته‌اند «سیاست ما در قبال کوبا شکست خورده و در عوض باید کاری را که در طول جنگ سرد با اروپای شرقی انجام شد، انجام می‌دادیم و آن‌ها را با ارتباطات و تجارت اغوا می‌کردیم.»
ترورتون سپس نوشته هر زمان که ایالات متحده موفق به تشویق به تغییر در رژیم یا رفتار دولت‌ها شده، این موفقیت‌ها بر سیاست‌های بسیار متفاوت از تحریم متکی بوده است.
وی در ادامه آورده «یک مثال اغواگری فوق‌الذکر اروپای شرقی است. سازمان امنیت و همکاری در اروپا که در سال ۱۹۷۳ راه‌اندازی شد، محور اصلی این ابتکار بود. آنچه اتحاد جماهیر شوروی به امید حفظ کنترل خود بر اروپای شرقی پذیرفت، اروپای غربی از آن به عنوان ابزاری برای کاهش تنش‌ها در منطقه، افزایش مبادلات اقتصادی و بهبود شرایط بشردوستانه کشورهای کمونیستی استفاده کرد. یک نسل طول کشید تا این روند به تغییر رژیم در دهه ۱۹۹۰ در اروپای شرقی منتهی شود، اما در نگاه به گذشته تردید چندانی وجود ندارد که سیاستی که ارتباطات فزاینده‌ای را دنبال می‌کرد نقش مهمی ایفا کرد.»
در ادامه این مطلب ادعا شده در تاریخ طولانی و خسته‌کننده تلاش‌ها برای مهار برنامه اتمی کره شمالی، «موفقیت منحصر به فرد»-چارچوب توافق شده ۱۹۹۴ که تلاش‌های اتمی این کشور را متوقف کرد-به هویج یا انگیزه‌های مثبت بستگی داشت، نه چماق در قالب تحریم.
وی در بخش پایانی متذکر شده «قبل از آن که تحریم را به عنوان پیش‌فرض به کار ببندیم، که اغلب نشان‌دهنده خشم و عصبانیت خود ما است، باید در نظر بگیریم که آیا این بار نتیجه متفاوتی به همراه خواهد داشت؟»
ترورتون سپس با بیان این که تحریم در برخی مواقع کارساز است، افزود اما وقتی ایالات متحده افراد را از روسیه، چین یا ایران هدف قرار می‌دهد، تقریباً همیشه یک حرکت نمادین است، مانند اعلام جرم علیه افراد خارجی که هرگز استرداد نمی‌شوند. نمادها اهمیت دارند اما نتایج مشخص بهتر است. باید هنگام اعمال تحریم فراتر از آنچه امید رسیدن به آن وجود دارد، از خود پرسید دستاورد این اقدام چه خواهد بود.
-
- این مطلب، صرفاً جهت اطلاعِ مخاطبان، نخبگان، اساتید، دانشجویان، تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران بازنشر یافته و الزاماً منعکس‌کننده‌ی مواضع و دیدگاه‌های اندیشکده راهبردی تبیین نیست.
منبع: خبرگزاری فارس
