🔹 اندیشکده رند در یادداشتی، نوع نگرش پکن و اسلام‌آباد به حکومت طالبان را مورد ارزیابی قرار داده است. نویسنده معتقد است مقابله با تهدیدات تروریستی و تجزیه‌طلبانه‌ای که چین در مناطق مرزی با افغانستان مواجه است، می‌تواند به چالشی در روابطش با پاکستان بدل شود.
🔸 اولین مزیت مشترک چین و پاکستان در قدرت‌گیری طالبان، تضعیف هندوستان است. چین از طریق توسعه روابطش با کشورهای آسیای میانه به‌ویژه تاجیکستان درصدد مانع‌تراشی برای نفوذ دهلی‌نو در آسیای مرکزی بود و اکنون با حضور طالبان در افغانستان، این امر دشوارتر خواهد شد.
🔸 پاکستان نیز با امکان رشد و تقویت روزافزون گروه‌هایی مانند شبکه حقانی، لشگر طیبه و جیش محمد(ص)، بیش از پیش هند را تحت فشار امنیتی قرار خواهد داد. طالبان حتی اگر بخواهد هم بعید است توانایی مهار این گروه‌ها و کنترل تقابل با پاکستان را داشته باشد.
🔸 زمینه مشترک دیگر میان چین و پاکستان، اتصال زمینی دو کشور در چارچوب پروژه «یک کمربند، یک جاده» به وسیله ترکیبی از پروژه‌های جاده‌ای و ریلی از طریق خاک افغانستان است. این مسأله سودآوری قابل توجهی برای پاکستان خواهد داشت و بخشی مهمی از کریدور اقتصادی چین به سوی اقیانوس هند است.
🔸 اما دو اختلاف جدی در رابطه با نوع مواجهه با طالبان میان دو بازیگر همسایه وجود دارد. اول، هدف‌گذاری چین مبنی بر مقابله با تأمین مالی طالبان از طریق قاچاق مواد مخدر است که مشخص نیست لزوماً مورد حمایت پاکستان باشد.
🔸 اختلاف‌نظر دیگر، مصادیق گروه‌هایی است که تحت عناوین تروریست یا تجزیه‌طلب مورد هدف این دو بازیگر هستند. مشخصاً گروه‌هایی که از نظر چین تهدید محسوب می‌شوند، از نظر پاکستان تهدید نیستند و لزوماً در این خصوص فشاری از اسلام‌آباد به طالبان وارد نخواهد شد.
✅ نکته مهم این‌که آیا دشمنیِ مشترک دو بازیگر با هند، آن‌قدر اولویت خواهد داشت که به خاطر آن از برخی اختلاف‌نظرهای دیگر در خصوص حکومت طالبان صرف‌نظر کرده و همکاری ژئوپلتیک علیه دهلی‌نو را افزایش دهند؟
منبع
(https://www.rand.org/blog/2021/09/china-and-pakistan-see-eye-to-eye-on-the-taliban-almost.html)
☘️ اندیشکده راهبردی تبیین🌿
▫️@Tabyincenter
