🔸 منتقدان می‌گویند ممکن است همه افراد گروه، حاضر به گفتگو نباشند. این می‌تواند منجر به پراکندگی یا انشعاب در گروه شده و تندروها خشونت مرگبارتری به راه بیندازند. به نظر آنان حل‌وفصل مناقشات تروریستی از طریق مذاکره، شکننده است و راهبرد نظامی، مؤثرتر است.
🔸 نویسنده در تأیید مذاکره می‌نویسد که این رویکرد سبب تعدیل مواضع تروریست‌ها و تقویت میانه‌روها در میان آن‌هاست. اصرار بر شناسایی این گروه‌ها تحت عنوان «تروریست» و عدم گفتگو به این دلیل، مسیر آن‌ها برای بازگشت به جامعه را دشوار می‌سازد. او معتقد است وقتی تروریست‌ها درون مرزها هستند، مذاکره نه یک گزینه بلکه یک ضرورت است.
🔸 اما درباره تحریک‌طالبان، گفتنی است که اولاً یک گروه بنیادگرای تکفیری است و اعتقاد ایدئولوژیک‌شان به مبارزه، زمینه گفتگو را دشوار می‌سازد. ولی در عین حال، گروهی پراکنده و فاقد یکپارچگی جغرافیایی است و می‌توان حامیان و اعضای آن در مناطق مختلف قومی و قبیله‌ای را با انگیزه‌های متفاوت، از خشونت بازداشت.
🔸 بخصوص پیروزی نظامی در برابر این گروه که فاقد سرزمین و زیرساخت و پایگاه‌های معینی است، دشوارتر خواهد بود. نکته این‌جاست که لازم است اسلام‌آباد تا پیش از آنکه فضای مانور گروه‌های شبه‌نظامی در مرزهایش افزایش دهد، به مذاکره مبادرت بورزد.
🔸 از منظر این گزارش، دو مسأله مهم در فرآیند گفتگوها، یکی پذیرش ضعیف مذاکره در افکار عمومی به دلیل جنایات این گروه و دیگری احتمال انتقام‌گیری اقشار و گروه‌های ناراضی و رقیب از تحریک‌طالبان است. بنابراین باید هشیار بود که کاربرد واژه «عفو» به معنای رهایی از هر گونه مجازات و عدم پاسخ‌گویی نباشد.
منبع
https://tribune.com.pk/story/2326082/to-talk-or-not-to-talk-to-ttp
☘️ اندیشکده راهبردی تبیین🌿
@Tabyincenter
