🔸 طبق دیدگاه اول، این روابط، فارغ از تنش یا بهبود رابطه ایران و غرب، در جریان است. دیدگاه دوم معتقد است که روابط خاصی وجود ندارد و چین هرگز روابط تجاری‌اش با ایالات متحده را فدای رابطه با ایران نخواهد کرد.
🔸 اما در دیدگاه نویسنده، ایران نه کاملاً در محور شرقی جای می‌گیرد و نه به بهای توافق با غرب از چین دست خواهد شست. ولی در صورت شکست برجام، تهران به طور کامل به چین متعهد خواهد شد.
🔸 مزیت راهبردی ایران برای چین به‌ویژه طرح «یک کمربند، یک جاده»، جلوگیری از وابستگی این پروژه به کشورهای آسیای میانه و قفقاز است که عمدتاً وابسته به مسکو هستند. روسیه درصدد ایفای نقشی متوازن در رقابت آمریکا و چین است و پکن نمی‌تواند کاملاً به آن اعتماد کند.
🔸 انگیزه اصلی ایران از بهبود رابطه با چین نیز، رشد اقتصادی، توازن در سیاست خارجی و خنثی‌سازی تحریم‌های آمریکاست. در عین حال که برخی نخبگان ایرانی نگران گرفتاری کشورشان در «تله بدهی» و افزایش وابستگی تهران به پکن هستند.
🔸 نویسنده به آمریکا توصیه می‌کند که محتاطانه از سیاست‌هایی که ایران را بیش از پیش به سوی چین سوق دهد، اجتناب نماید. بازگشت کامل به برجام و رفع تحریم‌های هسته‌ای و همکاری درباره اهداف مشترک در افغانستان، در کنار اتخاذ سیاست «چماق و هویج» در خصوص سیاست‌های منطقه‌ای ایران، از جمله پیشنهادات این مقاله است.
✅ پیشبرد پروژه «یک کمربند، یک جاده» اهمیت مسیر اتصال چین به اروپا از طریق پاکستان، ایران و قفقاز را بیش از پیش افزایش خواهد داد. همچنین زمینه‌های ساختاری تقابل آمریکا و ایران، مانع مهمی در پیشبرد همکاری‌های منطقه‌ای میان دو کشور خواهد بود.
https://nationalinterest.org/feature/are-iran-and-china-allying-against-america-199099
☘️ اندیشکده راهبردی تبیین🌿
@Tabyincenter
