مایکل سینگ مدیر و عضو ارشد اندیشکده واشنگتن در مقاله‌ای در «فارن افرز» با اشاره به سفر رئیس‌جمهور چین به عربستان و عدم موافقت ریاض با درخواست بایدن برای افزایش تولید نفت و همچنین عدم موضع‌گیری برخی از متحدین آمریکا علیه روسیه در خصوص جنگ اوکراین به بررسی دلایل این وضعیت و ارائه برخی توصیه‌ها برای آمریکا پرداخته است.
🔸 دولت بایدن از زمان استقرار، طبق استراتژی امنیت ملی خود در سال 2022، غالباً دیدگاهی سیاه و سفید از نظم بین‌الملل به صورت «رقابت دموکراسی‌ها و خودکامگی‌ها» داشته است اما بسیاری از شرکای آمریکا چنین دیدگاهی ندارند و مطمئن نیستند که اتحاد پایدار با روسیه، چین و حتی ایالات متحده برای آنها یک گزینه مناسب باشد.
🔸 در همین‌حال، ایالات متحده در حال گذراندن دوره‌ای از نوسان در اولویت‌های بین‌المللی خود است که باعث می‌شود متحدان آن چندان اطمینان نداشته باشند که موضوعی که امروز برای این کشور اهمیت دارد فردا هم برای آن اهمیت داشته باشد یا اگر در یک زمینه خاص از ایالات متحده حمایت کنند، می‌توانند حمایت آمریکا در زمینه‌های دیگر را بدست آورند.
🔸 برخی معتقدند گسترش بریکس و سازمان همکاری شانگهای نشان‌دهنده ظهور یک «نظم بین المللی جایگزین» است. اما کشورهایی که به دنبال تعامل بیشتر با سازمان همکاری شانگهای و بریکس هستند، از جی7 و ناتو فاصله نمی‌گیرند بلکه با نگه داشتن یک پا در اردوگاه تحت رهبری ایالات متحده و پای دیگر در نهادهای چندجانبه تحت رهبری چین و روسیه، یک نظم جهانی دو قطبی را رد می‌کنند یا حداقل تلاش می‌کنند از محدودیت‌ها و پیامدهای آن فرار کنند.
🔸 در حالی‌که برخی از این کشورها در زمان جنگ سرد «غیرمتعهد» بودند اکنون «متعهد به همه» هستند. کشورهایی مانند ترکیه و عربستان به اتخاذ چنین رویکردی با دنبال به حداقل رساندن هزینه‌ها و به حداکثر رساندن منافع رقابت قدرت‌های بزرگ هستند.
🔸 از نظر نویسنده مطمئناً این رویکرد هزینه‌هایی دارد. برای مثال خرید سامانه دفاع هوایی اس-400 روسیه توسط ترکیه در سال 2017، منجر به اخراج این کشور از برنامه جنگنده اف-35 شد. حتی اسرائیل، دیده است که چگونه روابطش با روسیه و چین به طور فزاینده‌ای جایگزین ایران یا موضوع فلسطین به عنوان نقاط اصلی اصطکاک با واشنگتن شده است.
منبع:
(https://www.foreignaffairs.com/middle-east/middle-east-multipolar-era)
