پس از گذشت حدود 16 سال از لشکرکشی آمریکا به افغانستان، این پرونده به معمایی لاینحل برای این کشور تبدیل شده؛ به‌گونه‌ای که در طول این مدت، یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های سیاست خارجی و امنیتی این کشور به شمار رفته است. افزایش حضور نیروهای آمریکایی در افغانستان، چرخه‌ی ناامنی این کشور را در بلندمدت تشدید خواهد نمود و کمکی به حل مشکلات پیچیده‌ی این کشور نخواهد کرد
در حالی که برخی می گویند این سند داوطلبانه بوده و الزام اجرایی ندارد، اما در «جای جای» این سند، از تعبیر «#دستور_کار» استفاده شده است. چنانکه در بیانیه ی ابتدای آن چنین آمده: «ما به نیابت از مردمی که به آنها خدمت می کنیم متعهد می شویم که برای #تحقق_کامل این دستور کار، تا سال 2030 بدون وقفه تلاش کنیم.»
سند 2030 یکی از مصادیق روشن و صریح تهاجم فرهنگی و غالب نمودن سیستم آموزشی غرب بر کشور است. یکی از تبعات اجرای سیستم آموزشی غرب در کشور نهادینه شدن فکر و سبک زندگی غربی است که در درازمدت «هویت» و «استقلال» ملی را هدف قرار می‌دهد
با آنکه نتانیاهو و کابینه وی طی ماه‌های اخیر رویکرد تهاجمی در قبال محمود عباس داشته‌اند، اما ترامپ همکاری امنیتی تشکیلات خودگردان فلسطین با رژیم صهیونیستی را ستود و گفت: «نیروهای امنیتی فلسطین باید برای شکست داعش و دیگر گروه‌های تروریستی با اسرائیل همکاری کنند. از هماهنگی‌های امنیتی میان نیروهای امنیتی تشکیلات خودگردان و اسرائیل تقدیر می‌کنم.
