مذاکرات میان اعضای گروه بین‌المللی موسوم به «حمایت از سوریه» در نشست وین2 منجر به تهیه طرحی کلی برای پایان بحران در سوریه گردید. در این طرح، دو فرایند موازی آغاز روند سیاسی و اعلام آتش‌بس مطرح شده است؛

به دنبال کاهش حضور فلسطینیان در اراضی اشغالی، مقامات تل‌آویو روند اخراج کارگران خارجی را متوقف کردند. با این واقعیت حمله استشهادی 28 آبان ماه 1394 یکی از شدیدترین ضربات بر سیاست تبعیض و آپارتاید رژیم صهیونیستی بود که درنتیجه آن طی دو عملیات جداگانه در تل‌آویو و «گوش عتصیون» در شمال الخلیل 4 صهیونیست کشته و 11 تن دیگر زخمی شدند؛

درنتیجه سیاست نادرست رژیم آل سعود در قبال سوریه و یمن، در شرایط کنونی منطقه غرب آسیا، مسائل سوریه و یمن در «متن» قرارگرفته و مسئله فلسطین به «حاشیه» رانده شد. درواقع؛ درنتیجه سیاست‏‌های غیرعقلانی آل سعود موضوع فلسطین در شرایط کنونی از وضعیت موضوع اول جهان اسلام خارج‌شده و موضوعات سوریه و یمن در اولویت اول قرار گرفتند.

راهبرد کلان برای بقا، شیوه کنترل انتفاضه و همچنین نقش تشکیلات خودگردان سه موضوع اصلی اختلاف میان تصمیم گیران، سیاستمداران و نظامیان رژیم صهیونیستی است. شیمون پرز در سخنانی به‌خوبی اعتراف می‌کند که ریشه این اختلافات در موضوع دیگری است.