🔸 از نیمه دوم سال ۲۰۲۱ تاکنون سفرهای مقام‌های ارشد امارات مانند ولیعهد، وزیرخارجه و مشاور امنیت ملی به کشورهای سوریه، ایران، ترکیه و قطر این تصور را در ذهن ناظران برجسته کرد که دیپلماسی منطقه‌ای امارات در حال تغییر است. غافل از این‌که نگاهی دقیق‌تر به دستور کار امنیتی امارات نیاز به احتیاط بیشتری دارد. واقعیت این است که تعاملات اخیر در مقایسه با سایر ارکان سیاست خارجی امارات که مشخصاً معطوف به همکاری همه‌جانبه با آمریکا و رژیم‌صهیونیستی است عملاً کم‌رنگ است.
🔸 این رفت و آمدهای دیپلماتیک این تلقی را ایجاد نمود که امارات به دنبال تغییر راهبرد تقابلی خود در منطقه است. به ویژه آن‌که صحبت‌هایی پیرامون اجرای سیاست «به صفر رساندن مشکلات» با همسایگان مطرح شد. این روایت تا حد زیادی در خدمت منافع ابوظبی در راستای ترمیم چهره‌اش پس از سال‌ها مداخلات نظامی در کشورهایی مانند یمن و لیبی بود. همچنین در خدمت چشم‌انداز عمومی از امارات پیرامون قدرت نرم و دیپلماسی بوده است.
🔸 با این حال، این تصور که امارات در حال تغییر هسته اصلی سیاست خارجی خود است بر اساس یک سری فرضیات ناقص ایجاد شده است. اولین پایه چنین استنباطی ناشی از فرسایش روابط با دو شریک اصلی امارات (آمریکا و عربستان) بود. بی‌شک دلایلی برای ناامیدی ابوظبی از هر دو کشور وجود دارد، اما تحلیلگران تمایل دارند پیامدهای آن را بیش از حد بزرگنمایی کنند.
✅ مرور سیاست‌های منطقه‌ای ابوظبی مفاهیم نادرست تغییر عمده امارات به سمت سازش و حل مناقشه را برجسته می‌کند. به نظر می‌رسد امارات همچنان به استفاده از ابزارهای قهری برای حمایت از اهداف سیاست خارجی خود معتقد است.
https://carnegieendowment.org/sada/86398
☘️ اندیشکده راهبردی تبیین🌿
