▪️ اندیشکده شورای روابط خارجی
رئیس جمهور تایوان، «لا چینگته» از برنامه‌ها برای افزایش نزدیک به ۶ درصدی هزینه‌های دفاعی این کشور و رسیدن به سقف ۲۰ میلیارد دلار خبر داده است. درحالی که لا گفته است این افزایش نشانی از تعهد تایوان به امنیت خودش است، اما بودجه اختصاص یافته به‌اندازه کافی احساس ضرورت و فوریت را منتقل نمی‌کند. در عوض ارتش تایوان بیشتر از ارتش آزادی‌بخش چین عقب خواهد افتاد و بازدارندگی در تنگه تایوان به روند فرسایشی خود ادامه خواهد داد. با تشدید فشار چین، تایوان باید هزینه‌های دفاعی خود را با سرعت بیشتری افزایش دهد تا هم به شرکای خود نشان دهد که تهدید ناشی از چین را جدی می‌گیرد و هم در رهبری چین در مورد موفقیت آمیز بودن محاصره یا تهاجم جزیره عدم اطمینان ایجاد کند.
سر رسید اعتبار
باید برای معکوس نمودن روند نگران‌کننده فرسایش توانایی‌های نظامی این کشور اعتبار هزینه کرد. رئیس‌جمهور قبلی تایوان که مانند رئیس‌جمهور لای از اعضاء حزب دموکراتیک مترقی بود طی هفت مرتبه افزایش متوالی بودجه دفاعی تایوان، موفق به دوبرابر نمودن هزینه‌های دفاعی کشور شد. افزایش ۶ درصدی بودجه نظامی توسط لای نسبت به افزایش ۳.۵% رئیس‌جمهور پیشین افزایش قابل توجهی به‌شمار می‌رود. در حال حاضر بودجه دفاعی تایوان به 2.5% تولید ناخالص داخلی این کشور رسیده است که از میزان پایه تعیین شده برای اعضاء ناتو بیشتر است.
رئیس‌جمهور تسای(رئیس جمهور قبلی تایوان) علاوه بر افزایش بودجه نظامی، سلاح‌های نامتقارن مانند موشک‌ها و مین‌ها را در اولویت قرار داد، در صنایع دفاعی تایوان سرمایه‌گذاری کرد، بر توسعه موفقیت‌آمیز یک زیردریایی بومی نظارت کرد و نسبت به بازسازی اساسی نیروهای ذخیره تایوان نیز اقدام نمود.
علی‌رغم چنین پیشرفت‌هایی یکی از انتقادات وارد به تسای این بود که او قادر به ایجاد یک تحول فرهنگی در ساختار سازمانی وزارت دفاع ملی تایوان نبود. وزارت دفاع ملی تایوان به محافظه‌کاری و وابستگی به پلتفرم‌های قدیمی مانند جت‌های جنگنده و کشتی‌های جنگی سطحی بزرگ معروف است و نسبت به اتخاذ رویکرد منتقارن در دفاع تردید بسیاری دارد. واضح است که همه وزرای دفاع او ژنرال‌های بازنشسته‌ای بودند که به تفکر نوآورانه شهرت نداشتند.
نشانه‌های دلگرم کننده‌ای وجود دارد مبنی بر این که لای درک می‌کند وزارت دفاع ملی تایوان به بازنگری اساسی نیاز دارد تا عقب‌ماندگی‌ها با سرعت جبران شود. او «ولینگتون کو» که در دوره تسای به‌عنوان دبیر شورای امنیت ملی تایوان خدمت می‌کرد را به سمت وزارت دفاع منصوب کرده است. کو سومین وزیر دفاع غیرنظامی تایوان است( دو وزیر دفاع غیرنظامی او کمتر از ۱۰۰ روز دوام آوردند.) کوو در شورای امنیت ملی درک خوبی از محیط پچیده امنیتی تایوان، روابط ایالات متحده و تایوان و این که چگونه وزارت دفاع این کشور هم در داخل دولت و هم از سوی ناظران خارجی تحت نظر است، کسب کرده است.
کوو گام‌هایی برداشته است که نشان می‌دهد اقدامات وزارت دفاع ملی تایوان را مورد بررسی قرار خواهد داد، فرهنگ سازمانی آن را دستخوش تغییر خواهد کرد و نوآوری را تقویت خواهد نمود. او با الگوبرداری از واحد نوآوری ارتش ایالات متحده، یک نهاد جدید با ماموریت ادغام سریع فناوری‌های جدید در ارتش راه‌اندازی کرد و اعلام نمود که رزمایش‌های نظامی سالانه در مقیاس بزرگ کمتر خواهد شد و بر تمرکززدایی از فرماندهی و اعمال سیاست‌های مرخصی منعطف‌تر تمرکز نمود. احتمالا در ماه‌های آینده سیاست‌های بلندپروازانه‌تری نیز اجرا خواهد شد.
کارهای بیشتری باید انجام شود- با سرعت
علی‌رغم این پیشرفت‌ها، واقعیت آن است که اکثر ناظران خارجی برای سنجش میزان تعهد تایوان به امنیت خود بر یک معیار تمرکز می‌کنند: سهم بودجه دفاعی به درصد از تولید ناخالص داخلی. این طور به‌نظر می‌رسد که تایوان هنوز تهدید وجودی که با آن مواجه است را به اندازه کافی جدی نمی‌گیرد و باید هزینه‌های دفاعی را با سرعت بیشتری افزایش دهد.
نزدیک به دو دهه پس از آن که رئیس جمهور «چن شوی بین» وعده داد هزینه‌های دفاعی تایوان را به سه درصد تولید ناخالص داخلی افزایش دهد، تایوان هنوز به این هدف دست پیدا نکرده است. هدفی که باید به عنوان یک کف در نظر گرفته شود و نه سقف. با یک نگاه مقایسه‌ای می‌توان دریافت که هزینه‌های دفاعی تایوان با مخارج دفاعی دولت‌هایی که با تهدیدات مشابهی مواجه هستند تناسبی ندارد. برای نمونه هزینه‌های دفاعی اسرائیل در سال ۲۰۲۲ برابر ۴.۵% از تولید ناخالص داخلی‌اش بوده است. همچنین ایالات متحده ۳.۴% از تولیدناخالص داخلی خود را صرف هزینه‌های نظامی می‌کند و در دوران جنگ سرد این عدد بین ۵ تا ۱۰ درصد جی‌دی‌پی بود.
با روند فعلی تایوان در مسیر عقب افتاد از ارتش آزادی‌بخش چین است. علی‌رغم رکود اقتصادی، چین اعلام کرده است که بودجه دفاعی خود را برای سال ۲۰۲۵ با ۷.۲% افزایش به ۲۲۲ میلیارد دلار خواهد رساند. بنابراین هزینه‌های نظامی چین از سطح پایه بسیار بالاتر، سریع‌تر از تایوان در حال رشد است که این به معنی افزایش شکاف میان این دو خواهد بود. همانگونه که وزارت دفاع ایالات متحده اشاره کرده است، «چند دهه تلاش جمهوری خلق چین برای مدرن‌سازی نظامی منجر به افزایش شکاف توانایی‌ها در مقایسه با ارتش تایوان خواهد بود.»
تایوان که اخیرا از یک نیروی اجباری به یک نیروی کاملا داوطلب تغییر ماهیت داده است باید انگیزه‌های مالی بیشتری را برای ترغیب شهروندان خود برای پیوستن به ارتش ارائه دهد. با ادامه فعالیت‌های نظامی مکرر ارتش آزادی‌بخش چین در آب‌ها و حریم هوایی اطراف تایوان و اصرار وزارت دفاع تایوان بر جت‌های جنگنده و ارسال کشتی برای مقابله با این تهدیدات، هزینه‌های سوخت و نگهداری همچنان افزایش خواهد یافت. تایوان به‌عنوان بخشی از یک استراتژی نامتقارن برای دفاع از جزیره نیاز به توسعه و تولید فوری هواپیماهای بدون سرنشین و سایر سیستم‌های بدون سرنشین و همچنین ذخیره‌سازی مهمات دارد. همچنین برای به ثمر رساندن سرمایه‌گذاری اولیه خود در زیردریایی بومی، باید میلیاردها دلار برای تولید بدنه یدکی هزینه کند. این‌ها تنها نمونه‌های معدودی هستند که هزینه‌های دفاعی بالاتر تفاو واقعی ایجاد می‌کنند.
البته تایوان می‌تواند انتخاب کند هرطور که می‌خواهد پول خود را تخصیص دهد اما رهبران و شهروندان آن باید بدانند که چنین تصمیم‌هایی بر میزان حمایت ایالات متحده و دیگران از تایوان تاثیر خواهد گذاشت. ایالات متحده احتمالا به کمک دوستی خواهد آمد که تمام تلاش خود را برای آماده شدن برای بدترین شرایط انجام داده است و در صورت شکست بازدارندگی، مقاومت سختی از خود نشان می‌دهد. برای این منظور، رهبران تایوان باید هدف جدید مخارج دفاعی خود را به به ۵% تولید ناخالص داخلی ارتقاء دهند و از طریق افزایش سالانه دو درصدی به‌سرعتبه هدف خود دست پیدا کنند.
برای مشاهده متن اصلی اینجا کلیک کنید!
