سیاست خارجی آمریکا در دوران 8 ساله تصدی‌گری جورج بوش در قبال ایران همواره بر ادبیات تندِ ستیز و تقابل تأکید داشت. این رویکرد خصومت‌آمیز در سه محور خلاصه می‌شد: جنگ علیه ترور و قرار گرفتن ایران در محور شرارت، تکثیر سلاح‌های کشتار جمعی و نهایتاً مخالفت با برنامه هسته‌ای ایران.
باراک اوباما قصد دارد تا پایان سال 2016 تصمیم نهایی درباره حضور نظامیان آمریکایی در افغانستان را اتخاذ کند و این در حالی است که عدم اطمینان از صلح در افغانستان اتخاذ این تصمیم را مشکل می‌کند.
دو نگاه اصلی در پرونده هسته ای ایران وجود دارد. نگاه اول عمدتا ناظر به اهداف کوتاه مدت، به خصوص منافع اقتصادی- در ایران- و تضمین‌های امنیتی- در آمریکا- است. نگاه دوم حکایتی متفاوت اما حساب شده از اهداف بلندمدت توافق دارد. در نگاه دوم حل بحران ساختگی هسته‌ای به منزله قطعه‌ای از پازل یا شروع یک دومینو قلمداد می‌شود.
برجام و مذاکرات هسته‌ای موضوعی است که حساسیت‌ها و اظهارنظرهای مختلفی از سوی تحلیل گران و سیاست‌مداران با خود به همراه داشته است. برجام طبق ادعای بسیاری از مسئولین آمریکایی جزئی از پازل برای تغییر ماهیت جمهوری اسلامی است. لذا ما در این نوشتار به برجام و متن آن نمی‌پردازیم، بلکه با پذیرش برجام، به راهبرد آمریکا پس از برجام در منطقه می‌پردازیم.
