توافق هسته‌ای که در سال 2015 منعقد شد و قرار بود تا سال 2030 دوام بیاورد و تمام مفاد آن به مورد اجرا درآید، بسیار زودتر از این زمان به پایان خود نزدیک شده است. آمریکا که پیش از خروج از برجام در 2018 نیز به طور کامل به تعهداتش عمل نمی‌کرد، به احیای تحریم‌های هسته‌ای بسنده نکرده و درصدد فعال‌سازی مکانیسم ماشه و بازگشت قطعنامه‌های شورای امنیت برآمده است.
می‌توان گفت از انتخابات سال ۲۰۰۸ به این سو نوعی درون‌گرایی بر رقابت‌ها حاکم بوده و مسائل داخلی مرکز ثقل انتخابات بوده است و این روند در انتخابات امسال به اوج خود رسیده است. درون‌گرایی فوق‌الذکر با بحران‌هایی که امسال جامعه آمریکا به طور همزمان با آن‌ها مواجه است تشدید شده است.
کمتر از ۱۰۰ روز دیگر انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا برگزار خواهد شد. طبیعی است که در هر دوره‌ای از انتخابات ترکیبی از موضوعات داخلی و خارجی در مبارزات انتخاباتی مطرح می‌شود و بسیاری از مباحث این دو حوزه از یکدیگر تأثیر پذیرفته و وابسته به هم هستند.
در بخشی از پیش‌نویس سند سیاست‌های حزب دموکرات آمریکا در 2020 منتشره در 2 مرداد 1399 آمده است:«توافق هسته‌ای همیشه قرار بوده آغاز دیپلماسی ما با ایران باشد نه پایان آن. دموکرات‌ها از تلاش‌های جامع دیپلماتیک برای محدود کردن برنامه هسته‌ای و سایر فعالیت‌های تهدیدکننده اعم از ستیزه‌جویی منطقه‌ای، موشک‌های بالیستیک و سرکوب داخلی حمایت می‌کنند.»
