پایان بحران سوریه ممکن نیست مگر با آشتی ملی و آغاز گفتگوی سوری- سوری. تنها در این صورت است که می‌توان شاهد یک انتخابات پرشور در سوریه بود. انتخاباتی که همه‌ی افکار و سلیقه‌ها در آن شرکت داشته باشند و سرنوشت نهایی سوریه به دست ملت سوریه رقم بخورد. چیزی که شاید به مذاق بعضی از حامیان منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای تروریست‌ها خوش نیاید.
شاید بتوان اواخر ماه ژانویه و اوایل ماه فوریه‌ی سال 2014 را برای کردهای سوریه، نقطه‌ی عطفی تاریخی محسوب کرد، زیرا که آن‌ها پس از سال‌ها بالأخره توانسته‌اند منطقه‌ای را تحت مدیریت خود و در اختیار داشته باشند. اما نباید فراموش کرد که در این راه به‌طور قطع با مشکلات فراوانی روبه‌رو خواهند بود.
روزنامه‌ی «وال‌استریت ژورنال» از تصمیم عربستان برای افزایش کمک‌ها به مخالفان سوری خبر داده است. به نوشته‌ی این روزنامه، دیپلمات‌های غربی و عربی می‌گویند ریاض که از ثمربخشی مذاکرات صلح سوریه ناامید شده، قصد دارد مخالفان را به تسلیحاتی پیچیده‌تر از جمله دوش‌پرتاب‌های قادر به هدف قرار دادن جنگنده‌ها تجهیز کند.
در این مسأله که بحران سوریه، جز با همکاری همه‌ی کشورهای منطقه خصوصاً جمهوری اسلامی حل نخواهد شد، شکی نیست اما موضوع آنجا نمایان می‌شود که با این نوع تحلیل‌ها، کار تا جایی پیش می‌رود که جمهوری اسلامی تنها عامل خارجی و مقصر اصلی شکست دیپلماسی در سوریه شناخته می‌شود...
