از مهم‌ترین شواهد تضعیف نقش هژمونیک ایالات‌متحده و گذار از نظم بین‌المللی مبتنی بر سلطه، ناکامی‌های ایالات‌متحده در مدیریت بحران‌ها و اجماع‌سازی و ظهور نشانه‌های واگرایی میان آمریکا و برخی متحدان آن است.

ایالات متحده مجموعه ای از اقدامات و سیاست ها را جهت اعمال فشار حداکثری بر ایران اعمال نمود که به هدف تغییر رفتار ایران دست یابد. بهره برداری از همه گزینه های موجود و عدم حصول اهداف مدنظر کاخ سفید، موجب شد تا براساس انفعال به سیاست صبر و انتظار روی آورد و منتظر اقدامات کشورمان باشد.

علی‌رغم بدعهدی‌های مکرر و خروج ایالات‌متحده از توافق هسته‌ای، به‌نظر می‌رسد آن کشور با تحقق برخی الزامات و پیش‌شرط‌ها، امکان بازگشت به جلسات برجامی را داشته باشد. این الزامات را می‌توان به دو بخش الزامات حداقلی و حداکثری تقسیم کرد

تلاش آمریکا برای فشار بر ایران، برخلاف تصور مقامات این کشور با استقبال بین‌المللی روبرو نشده است. این موضوع جایگاه سیاست ضدایرانی آمریکا در جهان را زیر سؤال می‌برد و در یادداشت پژوهشی پیش رو موردبررسی قرار خواهد گرفت.