برای واکاوی چرایی اتخاذ راهبرد «مذاکره‌ی مستقیم با ایران» از سوی ایالات متحده، کافی است به اظهارات چند سال پیش کِنِت تیمرمن کارشناس کارکشته سازمان سیا و پژوهشگر مسائل جمهوری اسلامی ایران و خاورمیانه مراجعه کنیم که زمانی گفته بود: «برقراری روابط به معنای ختم انقلاب ایران است. زمانی که ستون مبارزه با آمریکا فرو بریزد کل انقلاب فرو خواهد ریخت.»
با اجرای «دکترین پریماکوف» که نشانه‌ای عملی از تغییر سیاست‌های خارجی روسیه بود، روابط دو کشور اوج گرفت؛ به‌طوریکه در سال 1375 وزیر خارجه‌ی وقت ایران اعلام کرد بهترین روابط تهران و مسکو در تاریخ معاصر است. همچنین در جریان سفر چند سال بعد وزیر دفاع روسیه به تهران، وی قرارداد گور- چرنومدرین را فاقد اعتبار اعلام کرد.
با نزدیک شدن زمان مذاکرات هسته‌ای ایران و گروه 5+1 در قزاقستان، اظهارنظرها در خصوص عزم کشورهای غربی -بهتر بگوییم، بلوک استکبار- برای به سرانجام رساندن این مذاکرات، شدت بیشتری می‌یابد. به‌گونه‌ای که برخی تحلیلگران، سخن از ارائه‌ی پیشنهادات و راه‌حل‌های قابل قبولی برای طرفین، به میان آورده و آن را نقطه‌ی عطفی در تاریخ مذاکرات می‌دانند.
اگرچه مقامات آمریکایی سعی دارند تا هدف از تشکیل این فرماندهی منطقه‌ای ارتش آمریکا را مسائل بشردوستانه و حمایت از شهروندان آفریقایی معرفی کنند، اما به اعتقاد بسیاری از تحلیلگران سیاسی، آفریکوم در حقیقت تلاشی از سوی دولت آمریکا برای حمایت از منافع آمریکایی و استعمار دوباره‌ی این قاره ثروتمند در قرن حاضر است.
