به‌طورکلی می‌توان به چند محرک کلی شکل‌دهنده به سیاست خارجی چین در قبال آسیای مرکزی اشاره داشت که عبارت است از: تأمین ثبات داخلی و حفظ انسجام ملی، حفظ صلح و سکولاریسم در آسیای مرکزی، افزایش نفوذ چین و محدودسازی نفوذ قدرت‌های دیگر، پیشبرد منافع اقتصادی چین، استراتژی «یک کمربند، یک جاده» و درنهایت امنیت انرژی و سیاست متنوع‌سازی.
دیپلماسی نظامی در چین، مفهوم تازه‌ای نیست و به‌عنوان بخشی از روابط خارجی این جمهوری تحت عنوان "سیاست خارجی مستقل صلح‌آمیز" پس از اصلاحات مطرح بود. اما آنچه باعث شده است تا اخیراً مبحث دیپلماسی نظامی چین داغ‌تر از قبل گردد، نگاه شی جین پینگ به این مسئله و شدت فعالیت‌های نظامی این کشور در سال‌های اخیر است.دیپلماسی نظامی در چین، مفهوم تازه‌ای نیست و به‌عنوان بخشی از روابط خارجی این جمهوری تحت عنوان "سیاست خارجی مستقل صلح‌آمیز" پس از اصلاحات مطرح بود. اما آنچه باعث شده است تا اخیراً مبحث دیپلماسی نظامی چین داغ‌تر از قبل گردد، نگاه شی جین پینگ به این مسئله و شدت فعالیت‌های نظامی این کشور در سال‌های اخیر است.
در مباحث مربوط به کنترل تسلیحات، کره شمالی یک استثناست، هم از این رو که به هیچ‌یک از رژیم‌های کنترل تسلیحات پایبند نیست و هم از این حیث که به هیچ‌یک از مذاکرات بین‌المللی که بین این کشور و اطراف دیگر مذاکرات بین‌المللی برای خاتمه پرونده این کشور وجود داشته، متعهد نبوده است. لذا مقایسه ایران و کره شمالی، از اساس، مقایسه‌ای نادرست است.
اگرچه همکاری چین و روسیه از پشتوانه بسیار بالایی برخوردار است اما ملاحظات اقتصادی چین نسبت به آمریکا و اینکه آمریکا بزرگ‌ترین شریک چین در حوزه تجارت است و همچنین رقابتی محکم که بین چین و روسیه در آسیای مرکزی وجود دارد، باعث می‌شود که همکاری چین و روسیه دارای عمق زیادی نگردد.
