جنایات رژیم صهیونیستی در نوار غزه در پرتوی سکوت مجامع جهانی هر روز ابعاد جدیدتری به خود می‌گیرد. از زمان تأسیس رژیم جعلی اسرائیل در سال 1948م برای حل مسئله‌ی اعراب و اسرائیل- به‌خصوص مسئله‌ی فلسطین- همواره دو راهبرد مطرح بوده است: مقاومت و سازش. اکنون پس از گذشت 66 سال از شروع این بحران به خوبی می‌توان دستاوردهای این دو جریان را بررسی و قضاوت معقول و منصفانه‌ای نسبت به آن داشت.
تهاجم سوم اسرائیل به غزه آزمون دشواری برای حکومت السیسی است که تاکنون از آن سربلند بیرون نیامده است. نظام مصر بسیار منفعلانه عمل کرده و خصومت آشکار خود با مقاومت اسلامی را نشان داده است. سیاست خارجی مصر همچنان در پارادایم سابق قرار دارد که همگرایی با منافع راهبردی اسرائیل و آمریکا و کشورهای حاشیه‌ی خلیج فارس ویژگی بارز آن است.
پس از جنگ 22 روزه و آغاز تحولات بیداری اسلامی، روحیه‌ی جهادی حماس به‌دنبال حمایت از معارضین سوری و افتادن در دامان قطر و اخوان اندکی تقلیل یافت.
اگرچه برخی مقامات صهیونیست صریحاً از اشغال دوباره‌ی غزه سخن گفته‌اند اما این ادعا بیشتر به یک جنگ روانی شبیه است تا یک هدف نظامی طرح‌ریزی شده. باور غالب در وزارت جنگ اسرائیل این است که باریکه‌ی غزه، یک تله است که می‌تواند آن‌ها را به طرز عمیقی گرفتار کند.
