با اجرای «دکترین پریماکوف» که نشانه‌ای عملی از تغییر سیاست‌های خارجی روسیه بود، روابط دو کشور اوج گرفت؛ به‌طوریکه در سال 1375 وزیر خارجه‌ی وقت ایران اعلام کرد بهترین روابط تهران و مسکو در تاریخ معاصر است. همچنین در جریان سفر چند سال بعد وزیر دفاع روسیه به تهران، وی قرارداد گور- چرنومدرین را فاقد اعتبار اعلام کرد.
با نزدیک شدن زمان مذاکرات هسته‌ای ایران و گروه 5+1 در قزاقستان، اظهارنظرها در خصوص عزم کشورهای غربی -بهتر بگوییم، بلوک استکبار- برای به سرانجام رساندن این مذاکرات، شدت بیشتری می‌یابد. به‌گونه‌ای که برخی تحلیل‌گران، سخن از ارائه‌ی پیشنهادات و راه‌حل‌های قابل قبولی برای طرفین، به میان آورده و آن را نقطه‌ی عطفی در تاریخ مذاکرات می‌دانند.
سؤال مهمی که در این جا بایستی بدان پرداخته شود، آن است که با وجود پیشنهاد صریح نظام سلطه برای مذاکره مستقیم و نزدیک بودن انتخابات ریاست جمهوری دوره یازدهم چه قرابت‌هایی میان این دو مؤلفه‌ی سیاسی وجود دارد. به عبارت دیگر پیشنهاد مذاکره چه تأثیری بر تحولات انتخابات آتی خواهد داشت؟
برای داشتن تحلیل درست از آینده امپریالیسم در منطقه، نیاز است انواع امپریالیسم آینده را مورد شناسایی قرار داد. در این خصوص، گالتونگ تقسیم‌بندی‌ای دارد که می‌تواند مبنای کار قرار گیرد. وی می‌گوید اگر جهان را به دو بخش مرکز (کشورهای سلطه‌جو) و پیرامون (کشورهای تحت سلطه) تقسیم کنیم، پنج حالت سلطه‌جویی در جهان آینده وجود خواهد داشت.
