🔹اندیشکده راهبردی تبیین: اولین گام جهت همکاری ناتو با کشورهای عربی در اجلاس سران ناتو در سال ۲۰۰۴ در شهر استانبول برداشته شد که سران این پیمان تصمیماتی را برای گسترش همکاری‌های این سازمان با دیگر کشورهای غرب آسیا تحت عنوان «ابتکار استانبول» (ICI) اتخاذ کردند. هدف از این همکاری درواقع رسیدن به‌نوعی رژیم امنیتی بود که با منافع کشورهای شورای همکاری خلیج‌فارس آمیخته باشد.
🔹در این اجلاس شش عضو شورای همکاری خلیج‌فارس برای پیوستن به این گروه دعوت شدند که تنها بحرین، کویت، قطر و امارات متحده عربی این درخواست را قبول کردند. در سال 2017، کویت به‌عنوان مرکز منطقه‌ای این گروه انتخاب شد و در همین سال نیز قراردادی بین این کشور با سازمان امضا گردید که روند عبور نیروهای ناتو و نیز ارسال انواع تجهیزات لازم برای مأموریت ناتو در افغانستان را تسهیل می‌کرد.
🔹از بین اعضای شورای همکاری خلیج فارس، عربستان سعودی تاکنون به عضویت این سازمان نپیوسته است اما در سال‌های اخیر به بهبود روابط با ناتو، علاقه نشان داده است. همین موضوع بهانه‌ای شد تا دبیر کل ناتو اخیراً سفری به عربستان داشته باشد تا در خصوص تعمیق سطح همکاری‌ها با سران این کشور گفتگو کند.
🔹به اذعان برخی کارشناسان غربی، در سال‌های اخیر برای پیشبرد روابط بین ناتو و کشورهای غرب آسیا کار چندانی انجام‌نشده است. بنابراین ناتو باید بر زمینه‌های عملی همکاری با کشورهای غرب آسیا تمرکز و از گسترش عضویت در ابتکار همکاری استانبول حمایت کند و این سفر می‌تواند نقطه آغازی برای روابط نزدیک‌تر ناتو و کشورهای عربی در سال‌های آینده باشد.
✅با عنایت به موارد فوق باید گفت که حضور ناتو در خلیج‌فارس و ایجاد نظم امنیتی با کشورهای شورای همکاری خلیج‌فارس در حالی است که امنیت در این منطقه از رهگذر مشارکت همه کشورهای عضو منطقه حاصل خواهد شد. اگرچه در زمان کنونی بسیار ایده آل خواهد بود که بتوان بر نظمی با مشارکت همه کشورهای حاشیه خلیج‌فارس و بدون مداخله کشورهای فرا منطقه‌ای سخن راند ولی نظم مطلوب و پایدار نظمی بدون مداخله خارجی خواهد بود.
