ایالات متحده امریکا که در واکنش به حادثه تسخیر لانه جاسوسی، از 20 فروردین 1359 (9 آوریل 1980) روابط دیپلماتیک خود را با ایران قطع کرده بود، چند سالی است که بر طبل مذاکره برای برقراری روابط با ایران می‌کوبد.

آرایش سیاسی دنیا در حال تغییر اساسی است، حوادثی بزرگ در منطقه، اروپا و در جهان در حال وقوع است که باید با هوشیاری کامل آن‌ها را رصد کرد. در این اوضاع پیچیده و حساس، باید با تبیین حرف نوی نظام اسلامی، یعنی حضور توأمان مردم و ارزش‌های الهی در جامعه، به نقش‌آفرینی مؤثر پرداخت.[1]

برای واکاوی چرایی اتخاذ راهبرد «مذاکره‌ی مستقیم با ایران» از سوی ایالات متحده، کافی است به اظهارات چند سال پیش کِنِت تیمرمن کارشناس کارکشته سازمان سیا و پژوهشگر مسائل جمهوری اسلامی ایران و خاورمیانه مراجعه کنیم که زمانی گفته بود: «برقراری روابط به معنای ختم انقلاب ایران است. زمانی که ستون مبارزه با آمریکا فرو بریزد کل انقلاب فرو خواهد ریخت.»

با اجرای «دکترین پریماکوف» که نشانه‌ای عملی از تغییر سیاست‌های خارجی روسیه بود، روابط دو کشور اوج گرفت؛ به‌طوریکه در سال 1375 وزیر خارجه‌ی وقت ایران اعلام کرد بهترین روابط تهران و مسکو در تاریخ معاصر است. همچنین در جریان سفر چند سال بعد وزیر دفاع روسیه به تهران، وی قرارداد گور- چرنومدرین را فاقد اعتبار اعلام کرد.