رویکرد ایران برای رسیدن به حقوق خود در مذاکرات جامع از دو حالت خارج نیست. در حالت نخست جمهوری اسلامی ایران باید بپذیرد که امتیازهای بیشتری به غرب بدهد تا در قبال آن «تحریم‌های هسته‌ای» در یک «زمان‌بندی طولانی مدت» برداشته شود.

این مسائل بخشی از بازی چند سطحی و دیپلماسی چندلایه جبهه غرب علیه جمهوری اسلامی ایران است که قبل از هر چیز بهانه بودن مسئله هسته‌ای و حقوق بشری ایران را نمایان‌تر می‌کند. برکت مذاکرات هسته‌ای و اقدامات اخیر جبهه‌ی استکبار، بدون شک موجب ملموس‌تر شدن دشمنی استکبار با نظام مقدس جمهوری اسلامی و به تبع آن بالا رفتن ظرفیت فکری ملت ایران خواهد شد.

اوکراین، به نظر می‌رسد زمین بازی مناسبی است. ورود ایران به این زمین الزاماً به معنی ورود به درگیری و حمایت از طرفین نیست، بلکه حضور ایران به عنوان «میانجی»، ضمن ارتقای جایگاه دیپلماتیک او، می‌تواند عرصه را برای کسب مهره‌های بازی بیشتر- برای ایران- در پرونده‌ی هسته‌ای و سایر پرونده‌ها باز کند.

سید حسین موسویان، دیپلمات سابق تیم مذاکره کننده هسته‌ای کشورمان طی یادداشتی در پایگاه المانیتور نوشت: طی سه دهه‌ی گذشته، آیپک به شکل بی‌رحمانه‌ای با مسئولین و کنگره‌ی آمریکا بمنظور فشار و تصویب تحریم‌ها علیه ایران جهت بازداری این کشور از برنامه‌ی هسته‌ای، لابی کرده است.