نوشتار پیشِ رو تلاش می‌کند تا جایگاه و کنش‌گری ترکیه در تحولات منطقه خلیج فارس را با تمرکز بر روابط دوجانبه آنکارا-مسقط مورد ارزیابی قرار دهد.

این نوشتار به دنبال پاسخ به این پرسش‌های محوری است که کنشگری و مطلوبیت‌های بازیگران خارجی در تحولات پساانفجار لبنان چگونه قابل تبیین است و فرصت‌ها و چالش‌های انفجار بیروت برای نقش‌آفرینی محور مقاومت چیست.

فعالیت‌ها و اهداف هسته‌ای عربستان، همکاری هسته‌ای ریاض-پکن، واکنش احتمالی آمریکا به این همکاری و پیامدهای آن برای کشورهای منطقه غرب آسیا به‌ویژه جمهوری اسلامی ایران از جمله مواردی است که نوشتار حاضر به آن می‌پردازد.

 تناقض‌های ناشی از ساختار سیاسی-اجتماعی عراق از یک‌سو و ناتوانی جریان حکمت ملی در ارائه الگوهای نوین سیاست‌ورزی از سوی دیگر، عملاً مانع ابتکار عمل‌های تأثیرگذار این جریان شده است.